بوم‌گردی‌ها و حس شیرین میزبانی در شهداد
همه چیز از برگزاری همایش ملی شناخت بیابان لوت شروع شد و لوت به تدریج پذیرای گردشگرانی شد که از جای جای ایران و جهان راهی شهداد می‌شدند.
آنها چند ساعتی بیشتر مهمان شهداد نبودند و به دلیل کمبود امکانات رفاهی و اقامتی مجبور به ترک منطقه بودند تا اینکه از یک دهه قبل راه‌اندازی خانه‌های بوم‌گردی در بخش شهداد فزونی یافت و شهداد قطب بوم‌گردی ایران لقب گرفت.
اقتصاد راکد این بخش که با خشکسالی و آفت‌زدگی باغات مرکبات، شهداد را به مهاجرفرست‌ترین بخش استان تبدیل کرده بود با راه‌اندازی بوم‌گردی‌ها جان گرفت. از خیابان و کوچه‌های خلوت که جز اهالی از آن نمی‌گذشتند صداهایی شنیده شد که با لهجه‌های گوناگون، جاذبه‌های تاریخی و فرهنگی را توصیف می‌کردند و اهالی نیز از حس شیرین میزبانی سرشار شدند.
بوم‌گردی‌ها در روستاها از جمله دهستان‌های تکاب، سیرچ و اندوهجرد یکی یکی قد برافراشتند و امید در دل اهالی زنده شد.
آمارها حکایت از مهاجرت معکوس، افزایش مراکز رفاهی و خدماتی، رونق کسب و کارهای خانگی، زنده‌شدن صنایع‌دستی منسوخ شده، اشتغال‌زایی، افزایش فعالیت اصناف، بازسازی خانه‌ها و صدور پروانه‌های ساختمانی جدید در کل منطقه دارد.
گرچه همچنان کمبودهایی وجود دارد، اما تلاش برای به حداقل رساندن آنها آغاز شده است در این مسیر، اعتبارات و زیرساخت‌های ادارات، شهرداری‌ها و دهیاری‌ها کافی نیست و نیاز به توجه ویژه استانداری کرمان و دستگاه‌های ملی وجود دارد.
انسجام بیشتر بوم‌گردی‌ها با همکاری و همفکری بیشتر، آموزش نیروها و استفاده از تجربه‌های موفق دیگر مناطق می‌تواند فعالیت‌های بوم‌گردی‌ها را موفق‌تر و تحقق اهداف راه‌اندازی آنها را تسهیل کند.
فراموش نکنیم رشد کمی بوم‌گردی‌ها نباید به کیفیت عملکرد آسیب بزند و از همه مهم‌تر اینکه بوم‌گردی‌ها باید در خدمت حفظ محیط زیست و زیست‌بوم منطقه باشند و ماهیت و ذات فعالیت خود را فراموش نکنند.
تاسیس رشته‌های مرتبط با گردشگری در هنرستان‌های شهداد، برگزاری کارگاه‌های مهارتی، دوره‌های کارآفرینی، کار تیمی و آموزش زبان‌های بین‌المللی می‌تواند چرخه گردشگری را کامل‌تر کند.
بوم‌گردی‌ها شهداد و روستاهایش را متحول کرده‌اند اما هنوز راه زیادی در پیش دارند. راهی که پیمودن آن با همت اهالی، صاحبان بوم‌گردی و همراهی مسئولان به سرمنزل مقصود خواهد رسید. بدون تعارف اگر بوم‌گردی‌ها از مسیر و اهداف اصیل خود که مهم‌ترین آن همزیستی با طبیعت و حفظ فرهنگ بومی است، دور شوند، خود و منطقه را به عقب‌تر از قبل برمی‌گردانند، شبیه قافله‌ای بی راهنما که در بیابان لوت به سراب و بیراهه می‌رسد. از این منظر نظارت بر بوم‌گردی‌ها و ارتقای آموزش‌ها حیاتی است.
